vindmøller

Bremanger kommunestyre var på synfaring på fredag. Vi reiste til Mehuken for å sjå på dei vindmøllene som var der, også reiste vi på Steinfjellet for å sjå kor vindmøllene eventuelt ville kome.





Eg må ærleg innrømme at eg framleis prøvar å bestemme meg for kva eg meiner om vindmøller i kommuna, og difor inviterar eg til å kommentere på dette blogginnlegget. Dette vil eg sjølvsagt gjere på ein mest mogeleg pedagogisk måte. Så:

1. vil du ha vindmøller i kommunen?
2. kvifor? kvifor ikkje?
3. er det ein spesiell stad du ikkje vil ha vindmøller, eller vil du overhodet ikkje ha?
4. ser du noko positivt/negativt (det motsette av det du eigentleg meiner) ved vindmøller?
5. anna du vil tilføye

Eg ber alle om å vere saklege i kommenteringa. Den kommenteringa som foregår i nettavisene for tida, tykkjer eg at eg svært ubehageleg - og noko slikt er eg ikkje interessert i i min blogg. Så eg ber deg om å gi meg ei kommentering som ikkje er personangrep, usakleg eller spekulativ. Takk.

kommunestyremedlem

då var valet over for denne gong.

eg er kommunestyremedlem denne
perioden, og kjem nok til å fortsette
å bruke denne bloggen innimellom.
kanskje ikkje så mykje no i byrjinga,
for eg har eindel å gjere for tida.

takk for røystene! ;)

Bremanger SV sitt program

Her ligg programmet til Bremanger SV.
Trykk på pila i høgre hjørne eller her for å sjå det i større format.

Stem Isabel då vel ;)

Eg har fine vener og partikollegaer som har laga side til meg på facebook. Lik gjerne den.

Karakterar

Den siste tida har Høgre sitt karakterjag prega avisene. Høgre vil gjerne ha karakterane ned i barneskulen, blant anna for motivasjon og for at elevane skal vite korleis dei ligg an. Dette er eg mot, og det er det fleire grunnar til.

Motiverar eigentleg karakterar? Og treng eigentleg barneskuleelevar karakterar for å bli motivert? Då eg las pedagogikk for nokre år sidan, las vi om ytre og indre motivasjon - der blant anna meistringskjensle er indre motivasjon og karakterar er ytre motivasjon. Som lærar skal ein satse på å gi elevane indre motivasjon, fordi det er denne motivasjonen som gir best læring. Eg veit det sjølv, når eg les noko eg vil kunne i motsetning til at eg les fordi eg skal prestere godt på eksamen. Spør meg tre veker etterpå, og sjå kva eg framleis kan noko om. Folk lærer best når dei lærer fordi dei faktisk vil lære, og lærer ikkje like godt av eit karakterjag. Derimot viser forsking at karakterar fører til mindre motiverte elevar, og det vil vi vel unngå!?

Det blir dessutan sagt at karakterar er naudsynt for å gi elevar tilbakemelding om korleis dei ligg an. Her meiner eg at det finnest betre måtar å gi den tilbakemeldinga. Ein karakter er eit tal, og den seier veldig lite anna enn kor på ein skala du ligg. Korleis fører dette til utvikling? Som lærar skal ein gi tilbakemelding til elevane på ein skikkeleg måte, ein måte som kan føre til at eleven utviklar seg. Dette betyr meir enn eit tal. Og dersom elevane faktisk får denne tilbakemeldinga, ei skikkeleg ei, så vil dei ikkje ha behov for karakterar for å sjå korleis dei ligg an. Då får dei fred til å utvikle seg til det betre, utan å samanlikne seg med kvarandre og utan å heile tida ha karakterjaget i bakhaudet. For det kjem tidsnok.

Vi må passe på at vi tek vare på elevane våre, og vi må passe på at dei får mogelegheiten til å ta vare på meistringsgleden utan å øydeleggje den med karakterpress.

Mangel på ord

Det finnest ikkje ord som kan omtale det som skjedde i går. Så det får holde med denne:



I dag er vi alle AUFarar.

Hat hatet - elsk kjærleiken.

Private bibliotek

...fordi det er så spanande med eit Chess-bibliotek?

I dag har FpU kome med ei uttaling om bibliotek. Dei skriv i denne at biblioteka bør privatiserast. I fare for å virke fjåsete i min kommentar til dette, prøvar eg å gi eit slags svar. Men det er vanskeleg å vere seriøs når det kjennest så utruleg useriøst det eg skal kommentere. Ein byrjar jo å lure på om det er seriøst. I beste fall er det kunnskapslaust.

FpU har fleire alternativ til denne privatiseringa av biblioteka. Eit leigesystem, som det vi har på dvdar (korleis står det til med dvd-utleiga for tida? Det går så det susar, eller?) eller eit system med månadsavgift for ubegrensa bruk. Litt som på treningssentera. Poenget er at ein skal ta betalt altså. For det ein brukar, og ikkje "for alle andre". Det skal ein berre gjere for å få ned alkoholavgifter, bensinavgiter og bompengar. Menneskerettane altså.

For dei begrunnar dette forslaget blant anna med menneskerettane. Det er nemleg inga menneskerett med gratis bøker. host. Bortsett frå i artikkel 27, kanskje: "Enhver har rett til fritt å delta i samfunnets kulturelle liv, til å nyte kunst og til å få del i den vitenskaplige fremgang og dens goder."


Og då, FpU, trur eg ikkje det hjelp så mykje å gå på Mammutsal.

Så var det dette med skulebarn sin tilgang til bøker. Noko barn treng. Ikkje alle har masse bøker heime, og tilgang på bøker er positivt for elevar si læring. FpU seier at det på mange skular finnest bibliotek. Desse skal ein ta vare på. Men kva skjer då med biblioteka på mindre stader? I Svelgen, til dømes, har vi eit folkebibliotek, ikkje eit skulebibliotek. Dette folkebiblioteket vil FpU privatisere, og dermed vil dei ta frå barn og unge (og vaksne) i bygda å få mogelegheiten til å låne bøker. Ikkje finnest det noko særleg utsal av bøker der heller, og dette vil ha voldsomme konsekvensar for mogelegheiten folk på mindre plassar har til å ha tilgang til bøker. Kom ikkje her og fortell meg at nokon ville starta eit privat bibliotek i Svelgen.

Også spørs det då, kor spanande det eigentleg er å gå på eit Chess-bibliotek. Og er ikkje bøkene spanande nok i seg sjølv?

nynorsk - og hatet

Høgre har nett hatt landsmøte, der dei blant anna vedtok ein resolusjon om skulen. I den samanheng har ein gamal sak atter ein gong blitt aktuell, nemleg det Høgre formelt sett kallar sidemål når dei eigentleg meiner nynorsk. Og at dei vil bli kvitt det. Dette blogginnlegget skal ikkje handle om kva Høgre meiner, det skal handle om kva eg meiner, og kvifor eg meiner at det er feil å lage krig mot eit av dei aktive skriftspråka i landet.

Nynorsk er altså eit av skriftmåla i Noreg, og det eg har blitt opplært til å bruke. Det er det som ligg nærast måten eg pratar på, og det er det eg skriv dersom eg skal skrive noko. Det er òg det språket eg skal få svaret mitt på dersom eg kontaktar staten, og det er det eg likar best å lese. Nynorsk er ein del av min identitet, og ein ganske stor del av det, sidan min kvardag ofte består i mykje skriving. Nynorsk er meg.

Samtidig er det mange, spesielt elevar i skulen, som slit med denne målforma - som for dei er meir eit skulefag enn ei målform dei føler at dei treng. Eg trur mykje av grunnen til at dei mislikar dette skulefaget, er at dei slit med å få det til. Eg trur òg det er fleire grunnar til at dei slit med å få det til. Eit viktig poeng er at vi som har nynorsk som hovudmål, sjeldan slit med å forstå bokmål, sjølv om det er eit sidemål.

Eg trur noko av grunnen til at vi har det "lettare" enn dei med bokmål som hovudmål, er at ein møter bokmål overalt. På tv, i bøker, i aviser, for å kome med nokre dømer. Då vi var små, var det bokmål som prega leikinga vår, og ein blir vande med dette språket som eit språk som ein brukar, sjølv som barn. Eg har framleis ikkje sett eit oslobarn som leikar med nynorsknær dialekt, men trur at dei som eventuelt gjer det, for dei finnest heilt sikkert, har med seg ei gåve som er fin seinare i livet. Brukar ein språk, om så berre på tull, så lærer ein lettare språket.

I tillegg trur eg dette kan ha noko med lærarane å gjere. Sannsynet for at lærarane er særleg gode i nynorsk dersom dei aldri har tatt spesielle nynorske kurs, er ikkje særleg stor. Eg går sjølv på lærarutdanninga, og bortsett frå ein eksamen på nynorsk, var det lite vi møtte på dette språket. I tillegg er storparten av studentane bokmålsbrukarar, og på gruppeoppgåver var det alltid vi som måtte tilpasse oss deira språk. Det var jo lettare for oss (og for all del, det var det nok, eg har ikkje så mykje som ei krydderskei problemar med å omstille språket mitt til bokmål). Så kanskje er bolken med nynorsk eit tiltak for læraren som skal undervise den? Då er det vanskeleg å smitte elevane med entusiasme, vil eg tru.

Det er ein heilt ærleg sak at nokre er mot at vi skal ha eit sidemål som ein del av eit fag på skulen, som ein får karakter på. Men det er ikkje ein ærleg sak at nokre er mot at vi skal ha nynorsk. For det er det eg slit med. Mange er mot nynorsk. Mange er mot det språket eg skriv, og det eg identifiserar meg med. Det blir brent nynorskordbøker i valkampar, før det blir påpeika at det er sidemålet som er problemet. Eg har aldri sett ein nynorskbrukar brenne ei bokmålsordbok, og trur heller ikkje det er noko eg kjem til å sjå. Derimot har eg sett folk brenne mattebøkene sine, utan at dei har foreslått å kutte ut faget, eller delar av det. Mange sliter, til dømes, med sannsyn, men ingen foreslår å kutte det ut.

På ein valdebatt for nokre år sidan la eg fram det paradokset det er at enkelte meiner at det er viktigare at eg lærer tysk eller fransk slik at eg kan handle når eg er på storbyferie, enn at eg skal bli forstått når eg reiser til min eigen hovudstad. Dette meiner eg framleis. Eg forlangar at eg blir forstått i mitt eige land når eg brukar mitt eige språk, og eg forlangar å få svar på brev på mitt hovudmål. Dette kjem eg aldri til å gi meg på, om så alle nynorskordbøker i heile verda blir brent. Det er mitt språk som blir skadelidande når det kjem forslag om å kutte ut sidemål, og det nektar eg å vere med på. Det er mitt språk som vil bli mindre brukt, og det er mitt språk som er i fare. Dei som har bokmål som hovudmål har ingenting å frykte uansett, men det har vi. Difor kjempar vi.

Kombinasjonen nynorskspørsmål-i-media og ny-funksjon-på-facebook har ført til at facebook støtt og stadig minnar meg på at det finnest eit spørsmål som heiter "For eller mot nynorsk", der fleire har svart mot enn for. Det er faktisk noko av det dummaste eg har sett. Korleis er det mogeleg å vere mot eit språk som andre brukar i det daglege? Det er jo like dumt som at eg skulle sagt at eg var mot tysk, fordi eg var dårleg til det på skulen.

Eg vil faktisk seie at eg driter i litt om bokmålselevar har problemar med å lære seg nynorsk.

Get over it, gjer ein innsats, og slutt sytinga.

Hei!

For dei som ikkje kjenner meg, så er namnet mitt Isabel. Eg er tjuefire år gamal, lærarstudent i Bergen og opprinneleg frå Svelgen, som ligg i Bremanger kommune (Sogn og Fjordane). Eg er òg SV sin listetopp i Bremanger kommune, og laga denne bloggen for å ha ein blogg der eg kan kome med meir seriøse innlegg enn på min vanlege blogg. Det som blir skrive på den, er ofte ironisk og sarkastisk, og ikkje noko eg forbinder med mitt SV-verv. I dag er det ei stund til det er val, og før det kjem sumarferie og innlevering av masteroppgåve for min eigen del, og valkamp for politikken sin del. Eg skal prøve å oppdatere denne bloggen med ting eg tenkjer om ymse saker, og gler meg allereie til valkampen er i gang.